Historia Ani i Romana

Młoda, wykształcona panna, o filigranowej sylwetce i dobrym, życzliwym serduszku, kiedy dotarła do biura, myśłałam, że szybciutko pozna. Niestety trochę to trwało... Któregoś dnia zadzwoniła i oznajmiła: pani Julito, proszę moją ofertę zlikwidować, kiedy ktoś mnie wybiera, nie czuję żadnej chemii, kiedy ja kogoś wybieram, on nie reaguje na mnie.. Ciągle myślę o biurze i mam wrażenie, że takiego jakiego bym chciała, już nie poznam...

Poczułam jej smutek , żal i rozgoryczenie z niespełnienia, było mi strasznie przykro, a ponieważ jestem urodzoną optymistką, zaproponowałam, by nie myślała o biurze, pozostawiła swoją ofertę w mej dyspozycji i zobaczymy, co los przyniesie... Zgodziła się. Przyjmowałam klientów, lecz wśród nich, nie widziałam tego właściwego dla niej. Minęło około 3 miesięcy, jak przybył do biura bardzo miły kawaler, z niedalekiej miejscowości, nieco młodszy od niej, wybrał pierwsze kandydatki, po czym wrócił i powiedział, że poznał sympatyczne dziewczęta lecz iskry nie poczuł. Poprosił o kolejne propozycje, w nich także było to dziewczę. Dzwonił i umawiał się. Po 2 miesiącach otrzymałam od niego telefon, w którym prosił , by zlikwidować ofertę, gdyż już znalazł tę, którą przez dotychczasowe życie szukał. Zapytałam, a cóż to za niewiasta? Kiedy usłyszałam jej imię, myślałam, że z radości oszaleję. Przyznał, że nie mają wiele czasu, lata lecą, pragną założyć pełną rodzinę. Oboje chcą tego samego, odnalezieni jak w korcu maku, to wszystko przyśpiesza ich działanie do bycia razem, do założenia ciepłego ogniska. Przyszli oboje do biura podziękować, szepnęłam jej na uszko: I KTO TU MIAŁ RACJĘ? Uśmiechnęła się w swej pełni szczęścia i powiedziała: znowu pani , pani Julito!